Living Room Heros (NL) Blues - Rock SR&BC Stekene (03-02-2023) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: SR&BC info artist: Living Room Heroes © Rootsville 2023

Nieuwe maand, nieuwe reeks optredens. Hoewel het deze maand redelijk stil lijkt te worden, toch wat mij betreft. Voor dit eerste optreden van februari diende ik mij niet ver te verplaatsen, want eerste vrijdag en aldus een gig in Stekene bij onze vrienden van de bluesclub aldaar.

Vandaag ontvingen ze gasten uit Nederland met Living Room Heroes. Leek mij een fijn begin van het weekend . Volgens ik te weten kwam, van deze voor mij totaal onbekende band, is dat ze roots, southern soul en rock brengen met New Orleans invloeden en dit met een volledig eigen repertoire. Een hele mond vol dus.

De band is afkomstig uit Nijmegen, heeft op het actief al twee EP’s staan en sinds vorig jaar een volledig album met als titel “Days Well Spent” en speelde al het voorprogramma van onderandere Albert Lee en Robert Jon & The Wreck. Naar het schijnt zouden ze live geweldig goed zijn, dus benieuwd naar het eindresultaat. De band bestaat uit Henri Zoetbrood (zang en akoestische gitaar), Marc van Hout (gitaar), Rodrigo Davids (bas) en Björn van den Boom (drums).

Er was niet echt veel volk komen opdagen voor deze gig. Abnormaal vond ik het niet want deze band is niet echt gekend in onze contreien. Het is ook trouwens pas de tweede maal dat ze in ons land een optreden versieren. Maar onbekend is daarvoor niet onbemind dus benieuwd naar het live-resultaat.

Stipt om 21 uur kondigde MC Marc de band aan en waren we vertrokken voor een lange set van bijna 2 uur. Geen pauze maar alles in één ruk afwerken was de boodschap.

Geen Blitzstart maar een rustig begin met ‘Wiseman’ en ‘Up And Away’. Twee aangename songs eigenlijk. ‘The Things I Won’t Do’ en ‘Better Days’ klonken al iets vrolijker en kregen een fris country tintje mee. Het werd iets steviger toen ‘Hey America’ werd ingezet met een basintro van “The Star Sprangle Banner”. In deze song was duidelijk te horen dat deze jongens hun inspiratie haalden bij Lynyrd Skynyrd en aanverwante bands. Zanger Henri heeft daar duidelijk de stem voor, krijgt de steun van een goede gitarist en een stevig ritmesectie, dus op muzikaal gebied klonk het meer dan ok zou ik zeggen.

We kregen een fijne en eigen versie voorgeschoteld van ‘Crossroads’, gekend van Robert Johnson, waarna een meer dan stevige  ‘Jezus’ door de luidsprekers knalde.‘Easier Said Then Done’ was dan weer zeer aangenaam om volgen en met ‘The Breeze’ kwam inderdaad Lynyrd Skynyrd aan bod. Ik moet zeggen dat het een knappe cover was van het origineel. ‘Crossroads’ trouwens ook. De mannen steken er hun eigen twist in en dat is altijd fijn om te horen.

Hierna geraakte ik de draad even kwijt. Het kabbelde rustig verder en ik vond het toen een ietsje eentonig worden. Met ‘Head Over Heels’ echter kregen ze mij terug mee en zelfs helemaal toen ‘Waiting’ weetrklonk, beginnend met een knappe drumsolo. Wat de muzikanten betreft moet ik zeggen dat deze jongens weten hoe ze instrument moeten gebruiken. De slide van Marc snerpte geregeld door de joint, Björn mocht zich geregeld laten gaan op zijn bas (wat hij trouwens met verve deed) maar de meeste pluimen steek ik op de hoed van drummer Rodrigo. Die man weet duidelijk hoe hij zijn sticks moet gebruiken. Heel knap werk !

Maar ondertussen ging het optreden verder met het knappe ‘Henry’s Dance’ en ‘Devil Woman’. Stilaan kwam echter het einde in zicht maar voordat ons Nederlands viertal afscheid nam kregen we nog ‘Wrong Kind Of Crazy’ en het, voor mij dan, mooiste nummer van de avond met ‘Sometimes I Forget’. Chique dingens ! Bij deze werd het publiek uitgebreid bedankt en wilden de mannen zich uit de voeten maken, maar zo zagen de aanwezigen het niet zitten en een bissers drong zich dan ook op en dat kregen wij met een , alweer, knappe en eigen bewerkte versie van ‘All Along The Watchtower’ van Bob Dylan. Mooi einde.

Wat te zeggen van dit optreden? Persoonlijk vond ik het best ok. De gasten weten waar ze mee bezig zijn, slechts 3 covers en die werden nog een op eigen manier aan de man gebracht, voor de rest enkel maar eigen werk en dat is altijd lovenswaardig. Blues is dit niet te noemen en soul kwam er ook al niet aan te pas. Af en toe een country tintje en voor de rest het gekende recept van Southern rock, wat uiteindelijk nog goed klonk. Jammer dat het op het einde zo luid klonk, maar toch wel redelijk genoten van deze gig.

Marcel